Silybum marianum L.

Η αντιμετώπιση ασθενειών με τη χρήση φαρμακευτικών φυτών αποτελεί πλέον καλά τεκμηριωμένο τμήμα της σύγχρονης Ιατρικής. Οι ρίζες βέβαια της Φυτοθεραπείας ανάγονται χιλιάδες χρόνια πριν· οι πρωτόγονοι άνθρωποι συλλέγουν φυτά για την τροφή τους και τη θεραπεία τους. Στην Αρχαία Ελλάδα, ο Ιπποκράτης θεμελιώνει τη θεραπευτική χρήση των φυτών με το περίφημο έργο του, και τον ακολουθούν ο Γαληνός, ο Διοσκουρίδης και ο Παράκελσος.

Σήμερα, χάρη στα σύγχρονα εργαλεία μελέτης και έρευνας έχουμε τη μονογραφία κάθε φυτού, δηλαδή το ακαδημαϊκό κείμενο με τα δραστικά συστατικά, τις ιδιότητες και τις θεραπευτικές χρήσεις κάθε φυτού.

Τα φυτοθεραπευτικά σκευάσματα μπορεί να προέρχονται από τα φύλλα, τα άνθη, τις ρίζες, τους καρπούς ή και ολόκληρο το φυτό. Η φυτοθεραπεία σε αντίθεση με την κλασσική φαρμακευτική επιστήμη δεν επιδιώκει να απομονώνει από τα φυτά την πλέον δραστική ουσία αλλά παραλαμβάνει με διάφορες τεχνικές το σύνολο των  δραστικών συστατικών του φυτού. Η πρακτική αυτή βασίζεται στην επιστημονική παρατήρηση ότι οι υπόλοιπες ενεργές ουσίες του φυτο-συνόλου αυξάνουν τη δράση ή/και μειώνουν την τοξικότητα των δραστικών συστατικών.

Τα φυτοθεραπευτικά σκευάσματα απαντώνται σε όλες τις σύγχρονες φαρμακομορφές όπως, διαλύματα, σιρόπια, κάψουλες, κρέμες κά. Εξαιρετικής σημασίας για τη Φυτοθεραπεία είναι τα μητρικά βάμματα, διαλύματα που προέρχονται από την επεξεργασία φρέσκου φυτικού υλικού.

Η Φυτοθεραπεία αποτελεί ένα ακόμη αξιόλογο εργαλείο της Θεραπευτικής με το πλεονέκτημα της ελάχιστης τοξικότητας ακόμη και σε παρατεταμένη χρήση. Ωστόσο δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι και τα ισχυρότερα δηλητήρια προέρχονται από τη φύση, οπότε και να αποφεύγεται η αυτοθεραπεία.